ಹ್ಯಾ ವರ್ಸಾ ಲೊಕ್‍ಡಾವ್ನ್ ಕಾಳಾರ್ ಬಾ| ಸ್ಟೀವನ್ ಪಿರೇರಾ ಹಾಣಿಂ ‘ಕಾರ್ಮೆಲ್ ಪ್ರೇರಣ್ – 2021’ ಬೈಬಲ್ ಡಾಯ್ರೆಚೆಂ ಎಡಿಟಿಂಗಾಚೆಂ ಕಾಮ್ ದಿಲ್ಲೆಂ. ಹಾಂತ್ಲಿಂ ವಾಚ್ಪಾಂ. ನಿಯಾಳ್. ಉದ್ಗಾರ್, ಕೀರ್ತನ್ ಸರ್ವ್ ಎಡಿಟಿಂಗಾಚ್ಯಾ ನಿಬಾನ್ ವಾಚುನ್ ಕಾಡ್ಲಿಂ. ಮಿಸಾಕ್ ವೆಚ್ಯಾಂತ್ ಚಡ್ ಉರ್ಬಾ ನಾತ್ಲ್ಯಾ ಮ್ಹಾಕಾ, ಆನಿ ಕೊಣೇಂಯ್ “ತುಂ ಕಿತ್ಯಾಕ್ ಮಿಸಾಕ್ ಯೇಂವ್ಕ್ ನಾಂಯ್” ಮ್ಹಣ್ ಸವಾಲಾಂ ವಿಚಾರ್ಲ್ಯಾರ್, “ಫಕತ್ ಆಯ್ತಾರಾಚಿಂ ಮಿಸಾ ಮಾತ್ರ್ ನ್ಹಯ್, ಹಾಂವೆಂ ವರ್ಸಾಚ್ಯಾ ಹರ್ ದಿಸಾಂಚಿಂ ವಾಚ್ಪಾಂ, ನಿಯಾಳ್, ಉದ್ಗಾರ್, ಕೀರ್ತನ್ ಪೂರಾಯ್ ವಾಚುನ್ ಜಾಲ್ಯಾಂತ್ ; ಮ್ಹಣ್ ಭಕ್ತಿಪಣಾನ್ ನ್ಹಯ್ ತರೀ ಮ್ಹಣ್ ಆತಾಂ ಧಯ್ರಾನ್ ಸಾಂಗ್ಯೆತ್! ಆಸೊಂ,
ಧರ್ಮಾಖಾತಿರ್ ಮನ್ಶಾಪಣ್ ಹೊಗ್ಡಾಯಿಲ್ಲ್ಯಾ ಆಯ್ಚ್ಯಾ ಕಾಳಾಚಿ ತುರ್ತ್ ಗರ್ಜ್ ಕಿತೆಂಗೀ ಮ್ಹಳ್ಯಾರ್ ಧರ್ಮ್ ಗ್ರಂಥಾಂಕ್ ಕಾವ್ಯಾಚೆ ಬೂಕ್ ಮ್ಹಣ್ ಮಾನುನ್ ವಾಚಿಜೆ ಆನಿ ಕಾವ್ಯಾಕ್ ಧರ್ಮ ಗ್ರಂಥ್ ಮ್ಹಣ್ ಲೆಕಿಜೆ. ಜೆಜುಚ್ಯಾ ಹರ್ ಒಪಾರಿಕ್ ಏಕ್ ಕಾವ್ಯ ಪ್ರತಿಮಾ ಜಾವ್ನ್ ಮಾಂದ್ಚೆಂ ಹಾಂವೆಂ. ಅಶೆಂ ಮಾಂದ್ತಾನಾ ಮಾತ್ರ್ ತಾಂತುಂ ಆಟಾಪುನ್ ಆಸ್ಚಿ ವಿಸ್ತಾರಾಯ್ ಝಳ್ಕತಾ ಆನಿ ಆಯ್ಚ್ಯಾ ಕಾಳಾಕ್‌ಯೀ ಸರ್ ಕರ್ನ್ ತೆಂ ವಿವರಾಂವ್ಕ್ ಸಾಧ್ ಜಾತಾ. ಹ್ಯಾ ‘ಕಾರ್ಮೆಲ್ ಪ್ರೇರಣ್’ ಎಡಿಟಿಂಗಾಚ್ಯಾ ವಾವ್ರಾಂತ್ ವಾಚ್ತಾ ವಾಚ್ತಾನಾ, ಆನಿಕೀ ನವೆ ನವೆ ಅರ್ಥ್ ಆನಿ ವಿವರಣ್ ಝಳ್ಕೊಂಕ್ ಲಾಗ್ಲೆಂ ಮಾತ್ರ್ ನ್ಹಯ್, ಹಾಂತ್ಲ್ಯಾ ಥೊಡ್ಯಾ ಘಡಿತಾಂವರ್ವಿಂ ಕವಿತೆಂಕ್ ಬುನ್ಯಾದ್‌ಯೀ ಪಡ್ಲಿ. ತ್ಯಾ ಪಯ್ಕಿ ಏಕ್ ಜಾಕ್ಕೆವಾಚೆಂ ಘಡಿತ್. ಜಾಕ್ಕೆವ್ ಕುಡಿನ್ ಮಟ್ವೊ, ಪುಣ್ ಜೆಜು ಯೆತಾ ಮ್ಹಳ್ಳಿ ಖಬರ್ ಆಯ್ಕೊನ್ ತಾಕಾ ಪಳಯ್ಜೆಚ್ ಮ್ಹಳ್ಳ್ಯೆ ವರ್ತ್ಯೆ ಹುಮೆದಿನ್ ರುಕಾರ್ ಚಡ್ತಾ ಆನಿ ಜೆಜುಚೆಂ ದರ್ಶನ್ ಘೆತಾ. ಹೆಂ ಘಡಿತ್ ಹ್ಯಾ ‘ಜಾಕ್ಕೆವ್’ ಕವಿತಾಚೆಂ ಪಾಟ್‍ಥಳ್.
► ವಿಲ್ಸನ್ ಕಟೀಲ್
ಜಾಕ್ಕೆವ್
ಹಾಂವ್ ಕುಡಿನ್ ಮಟ್ವೊಂ
ದೆಕುನ್ ಕೊಣ್ಣಾ
ದಿಂಬಿಯೆರ್ ಪಡೊಂಕ್ ನೆಣಾಂ!
ಧೊಂಪರ್ ತೆಂಕ್ಚೆಕಡೆ
ಕಾಪುಸ್ ಲಾಗಯಿಲ್ಲ್ಯಾ ಬಾಂಕಾಂನಿ
ದಿಂಬಿಯೆರ್ ಪಡ್ಚೆ ಲಾಂಬ್ ಮನಿಸ್
ತುಜಿ ಉಂಚಾಯ್
ನಿಯಾಳ್ತಲೆ ತರೀ ಕಶೆ?
ಜೆಜೂ…
ಆಜ್ ಗಾಬ್ ಜಾಲ್ಯಾ ಗಾಂವಾಂತ್
ಪರತ್ ತುಂ
ಹ್ಯೆ ವಾಟೆನ್ ಯೆತಾಯ್ ಮ್ಹಣೊನ್
ಹಾಂವ್ ಜಾಣಾಂ
ದಡಂಗ್ ಜಿವಾಚೆ ದಿಂಡೆ ಮಾನಾಯ್
ಆಸ್ತೆಲೆಚ್ ತುಜೆಭೊಂವ್ತಿಂ
ಹಾತಿಂ ಝೆಲೆ, ವೊಂಟಾರ್ ಮಾಗ್ಣಿಂ
ಆನಿ ಬೊಲ್ಸಾಂತ್ ಕಾಣಿಕೊ ಘೆವ್ನ್
ಹಾಂಚೆಮದೆಂ ಹಾಂವ್ ತುಕಾ
ದಿಸ್ತಲೊಂ ತರೀ ಕಸೊ?
ವ್ಹಯ್, ಹಾಂವ್ ಕುಡಿನ್ ಮಟ್ವೊಂ…
ಚಡೊನ್ ದೀಶ್ಟ್ ಘಾಲ್ಯಾಂ ಮ್ಹಳ್ಯಾರ್
ಎಕ್‌ಚ್ ಏಕ್ ರೂಕ್ ಯೀ ಉರನಾಶೆಂ
ಪೂರಾಯ್ ಕಾತರ್ನ್ ಖುರಿಸ್ ಕೆಲ್ಯಾತ್
ತುಜಿ ವಾಟ್ ಸುಂರ್ಗಾರಾಂವ್ಕ್!
ಆತಾಂ
ತುಜೆಂ ದರ್ಶನ್ ಲಾಬಜೆ ತರ್ ಜೆಜೂ…
ಹಾಂವೆಂಯ್
ಖುರ್ಸಾರ್‌ಚ್ ಚಡಜೆ….
► ವಿಲ್ಸನ್ ಕಟೀಲ್
Final line is too Powerful.
This poem speaks not just about Wilsons ability to write poem, but it speaks louder about poems ability to re-invent truth, in life’s routine events.
Mr Jack, if I can call him so, climbed the tree.
This poem too climbs up the branches of imagination to discover certain traits of human nature, which were relevant in Jacks time as well as Wilson’s.
Climbing the Cross is a powerful imagery, very sarcastic and though provoking at the same time. Wilson has delivered knock out punch at the end.
Being a ordinary reader, I found the first stanza, though vividly acerbic, not contributing to the holistic meaning of the poem. May be I have to climb up in my poetic abilities a bit, to peep into meanings that Wilson intends to deliver.
Very powerful prose, best at the finale.